نمود در زبان پشتو | ||
| زبان و زبان‌شناسی | ||
| مقاله 10، دوره 18، شماره 36، دی 1401، صفحه 269-293 اصل مقاله (670.34 K) | ||
| نوع مقاله: علمی-پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.30465/lsi.2023.45200.1677 | ||
| نویسندگان | ||
| عصمت الله میاخیل* 1؛ محمد دبیرمقدم2 | ||
| 1دانشجوی دکترای زبان‌شناسی، دانشگاه علامه طباطبائی ، تهران، ایران | ||
| 2استاد زبان‌شناسی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران | ||
| چکیده | ||
| زبان پشتو از لحاظ رده‌شناسی از زبان‌های (فاعل _ مفعول_ فعل) یا (SOV) است و از جمله زبان‌های پس‌اضافه‌ای به شمار می‌رود. این زبان در بندهای مستقل، همپایه و وابسته ترتیب واژگانی (فاعل_ مفعول_ فعل) دارد. زبان پشتو در کشورهای افغانستان، پاکستان و حتی در هندوستان صحبت می‌شود و زبان رسمی و ملّی گویشوران افغانستان است. هدف پژوهش حاضر، ارائۀ تحلیلی از نظام نمود در زبان پشتو است. روش اتخاذ شده در این مقاله مبتنی بر نظریۀ دوبخشی اسمیت (1997) است. در این راستا برای واکاوی انواع نمودهای موقعیتی در زبان پشتو پیکرۀ وسیعی از افعال ساده و مرکب بررسی خواهد شد. پرسش‌های اصلی پژوهش به دنبال این هستند که نمود در زبان پشتو چگونه بازنمایی می شود و چه ویژگی‌های دارد. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که پنج گونه از نمودهای موقعیتی در این زبان وجود دارند که هم نشانگر رخدادهای بیرونی و هم تابع محاسبات نحوی هستند. زبان پشتو در زمان‌های حال و گذشته نمود تام و ناقص دارد. نمود، که در زبان پشتو «aṛx» گفته می‌شود زمان درونی فعل است و مطلق بودن یا استمرار فعل را نشان می‌دهد. نمود در زبان پشتو با وندهایی که پس از فعل می‌آید، همچنین با تغییر جایگاه تکیه بازنمایی می‌شود. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| نمود موقعیتی؛ نمود دیدگاهی؛ نمود ناقص؛ نمود تام؛ زبان پشتو | ||
| مراجع | ||
|
| ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 225 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 2,093 |
||