رابطۀ علم و دین از دیدگاه دکتر علی شریعتی | ||
| پژوهش‌های علم و دین | ||
| مقاله 6، دوره 2، شماره 4، آذر 1390، صفحه 103-122 اصل مقاله (233.27 K) | ||
| نوع مقاله: علمی-پژوهشی | ||
| نویسندگان | ||
| سید‌جواد میری* 1؛ علی علی اصغری صدری2 | ||
| 1دانشیار پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی | ||
| 2کارشناس ارشد فلسفة علم دانشگاه صنعتی شریف | ||
| چکیده | ||
| چکیده مسئلۀ رابطۀ علم و دین از دغدغه‌های جدی بشر است. معمولاً این رابطه را در چهار مقولۀ تعارض، استقلال، گفت‌وگو، و وحدت دسته‌بندی می‌کنند. در این نوشته، ضمن معرفی اجمالی این چهار مقوله، در پی آنیم تا موضع شریعتی را در این باره معرفی کنیم. شریعتی با اتکا به موضوعاتی چون یونانی‌زدگی علم و دین در قرون وسطی، رابطۀ علم و سرمایه‌داری، نفی انحصار علوم تجربی، مقایسۀ میزان اعتبار علوم تجربی و انسانی، و تأکیدهای دین بر کسب علمْ موضع تعارض را نفی می‌کند. او با نقد علم مدرن از جهت دستاوردهای اجتماعی‌اش و عدم توجهش به مقولۀ انسان و نیز با نقد شعار علم برای علم و بی‌تعهدی علم تلاش می‌کند تا مدلی برای همگرایی دین و علم ارائه کند. شریعتی معتقد است که علم باید مسئول باشد و خود را به یک آرمان متعالی پای‌بند کند. او همچنین در این مسیر از دستاوردها و سخنان دانشمندان پیشرو بهره می‌گیرد. شریعتی در مجموع تقریباً از همۀ مدل‌های موجود در مقولۀ وحدت علم و دین استفاده می‌کند. | ||
| کلیدواژهها | ||
| کلیدواژهها: علم؛ دین؛ تعارض؛ وحدت | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 4,242 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 2,162 |
||